Fröher spelen wi inne Sommertiet öwer Stünnen un Dagen „Geschichten-Ball“. Wi, dat weren veer Deerns von teihn Johr oder lütt beten öller, wi stoht dicht vörn Huuswand. Een achter de anner smitt een Gummiball an disse Wand, vertellt dabi sien eegen Geschichte. Wenn de Ball rünner full, müss de nächste ehr Geschichte vertelln.

Aber mannigmal weer de Geschichte so dull un spannend, denn röpen wi: „Nee, man gau, vertell wieder!“

De Geschichten harn veel to doon mit de „Western“, de wi jeden Sündach in dat lütte Filmhus an de Eck to seihn kreegen.

Unse Protagonisten harn englische Nomen as Jenny oder Johnny. De bedüden veel mehr as unse eegen dütschen Nomen. De harn son smachtigen Singsang un weren mit de Filme deep int Hart wussen. Wat geef dat Scheuneres, as in so een Geschicht to speln. Wi wullen sülber Jenny oder Johnny ween. Dabi spelt wi Deerns un Kerls – jüst as dat ween schull, wenn wi öwer dat wiede Land von uns imaginäre Prärie rieden deen. Rieden op unse eegen Per.

In Wohrheet leewen wi in lütte un slechte Hüs ohne Gorn twischen de Trümmer ut den Krieg , un schon gor nich in een wied Land rund um dat Hus. Ober in unse Dröm har wi Per un groode Hüs.

Kann wehn, nümms hett son Dusel un een rieke Tante, de spendeert een Rietstünn inn Perstall. Oder wi kunnen in dissen Perstall förn Appel un Ei pütschern. Den „Verdeenst“ wor villicht een Rietstünn, wenn keen annern Rietschöler da weer, de betahlt hett. Wat förn Dusel!

För unse Geschichten weer dat schnuppe. Do rieden wi öwer wiet Gras in dat lowde Land. Cowboys drücken uns een op un wi wern füünsch, wenn unse Muddern ton Eeten repen.

Af un an wiesen uns de Groden, wi schulln gau woanners spelen gohn, wenn de to veel krech von dat Ballern anne Huswand.

Denn spelen wi unse Geschichten un galoppeern ründ um de Hüs. De Fust holl de Töögels inne Hannen un wi mooken Larm as de Per mit ehr Been – galopp, galopp. Wi repen, dat wi de Beester driewen möt. Achteran seten wi af un moken uns een Füür.

Mennigmal drepen wi op Indianer mit Piel un Flitzbogen. Denn repen wi „peng! Peng!“.

De Tied löppt un de Jennys söken sick enen echten Johnny; ut Spel ward Ernst, un unse eegen Geschichten weren keen Spel mehr. Kloor, allens is anners worn, mutt ween inne utwussen Welt; mokt allens nix. Öbers dat gifft nu ok keen Geschichtenball mehr. Schod, meen ick.