Dor sitt se all un jedweden har sin Dagwerk don - jedweden? Nee, dat glövt blots nech. Mien Vadder to'n Bispeel, de wör Schuermann inn Hamborger Hobn. Un de Schipps köm med de Floden. Un de Floden köm med de Tiden. Dat wör keen Fieravend no de Klockslag as de Lüüd in de Schrievstuv dat hebb. Wenn de Sünn er Bett moken deiht und an Heben de kleenen Latüchten blittert un glittert, wenn de Nahwehrs  sik dolsett un besnackt, wat de Dag weer, ob gau oder anners, wat se mookt un wat se beleevt har,  denn - jo, denn geiht mien Vadder mit n Zampelbüddel ton Hoben. He geiht meest no de Obendschicht.
Inn Zampelbüddel het he ne Kaffeeteen un ne Blechbüchse mit Brod. Dat gifft ok Schuerlüd, de hebb son Henkelmann mit Arvensupp dorbi. Obers mien Vadder wullt dat nech. He seggt: "Arvensupp, dat is to Huus un nech bi de Arbeet."
Un so eet he jümmers sin Brod un drick sien Kaffee ut en lütten Tass, de an de Kaffeteen anhängt weest. He köm no Huus trück, wenn wi all opstoht un mien Moder dat Freustück mokt hett. Wenn wi no School geiht, segg he „goden Tach" un denn het he meest wat Seutes in sien Taschen. Dor kann ick mi noch gau dran erinnern. Obers - een Tach wor dat mol ganz anners.

Mien Vadder het sik dat nie nech licht mokt. He gung bi Wind un Wedder inn Hoben, mannigmol Sünn- un Fierdags ok. Un meest het he en bannig korten Fierobend twischen twee Schichten.
„Dat gift n beeten mer Pinunse" - seggt he. Wenn't Sommer wör, jo, denn woar dat god, obers in Winter, dor wör dat gräsig. Allens wör natt un klamm und de Gangway wör ok meest glatt vun Is.

An een vunn düsse Dag glitscht mien Vadder de Gangway wedder dol, fixer as he rop gang weest. Un dor ligg he denn inne Schneematsch op'n Kai un wunnert sik erst n beeten, un denn weet he vunn nix mehr. Erst in Hobenkrankenhus mok he die Oogen wedder up un legg twischen fine witte Loken in een Bett. Bi't Bett steiht een mit'n witten Kittel un seeg: „Jau, dor sünt wi jo all wedder. Mönsch, dat hest gau hinkreegen, mien Jung. Dien Dötz is malade un dien linken Flünken is twei. Obers anners fehlt di nix. Du heest en Dusel hat as man een."

Mien Vadder het den Dokter ankieken, un denn kreeg he mien Moder woar, de ock all dor weest un denn segg he blots:

„Mann, wat heff ick nu förn langen Fieravend."
Un dor lach he as nech klok.