An düssen Dag löpt allens verquer. Min Wecker hett nich pingelt as he schull. He war op Streek as wenn he nich nog to eeten kreeg und det hett he ok nich, wees he mi. De Batterien weern leer.
För düssen Grund hebb ick verslapen, en ganze Stünn. De Stünn, de ick bruk, um allens mit riktigen Schick un Stil fardig to moken.
De Melk för min Kaffee war sur un mok en witten grieseligen Teppich op mien Hattenstrank. De Reißverschluss vunne Büx, de ick up de Foahrt antrecken wull, ging twei un ick möt een anner Büx ut Schapp kreegen, de möt ick förs bügeln. Mien Utwies - den bruk ick notwendig för düsse Reis - weer erst non Söken in jedweden Winkel ton Vorschien komen. Det bleew wisst en Rätsel, worum he just hüt nich an sien Platz liggen deit.
Ick war nu gau dorbi un denn har ick so'n Dusel,  ock wenn de Wecker fünsch weer:
De Tog, de mi in't Paradies bringen schall, woar noch nich affoahrn. He steiht in Bohnhoff, luschernd no dat Affaoahrt-Signal.

Ick möt woll kott verkloren, för wat ick dat so ielich har an düssen Morgen. De Stadt, in de ick nu lew un arbet, wör so trist un grau. Kann ween, dat wör ock de grieselige November. Ick har en poar Dag nodacht un en Lösung funnen. Dor steiht in Lokalanzeiger en Tipp för en Reis in de Sünn, „in't Paradies". Ick har noch en poar Dag Resturlaub opspoart un mok dat kloar. De kolöörige Prospekt woar so scheun, un ick woar riktig in Urlaubsstimmung. Mien Kledasch heff ick tosoam packt, de Kuffer weer all ünnerwegens, mien Katt un Plaanten heff ick min Nawersfru ann Hatt legt.  Hüt woar de Affoahrtsdag!

Ober - as seggt - de vermaledeite Wecker un so....

De kotte Tied op'n Bahnhof bleew för de Kontrolle. De Treppen sprüng ick dohl as nich klog (för min Oller, so to seggen). An Kiosk smitt ick een Geldstück hen un kreeg een Zeitung to foten. Doar mokt se schon de Afsag för all de To-lat-Kommers. Just as se röp: „Zurück bleiben und Türen schließen!" , doar weer ick mit een Hechtsprung in Waggon. Mann, woar mi doar licht umt Hatt. ‚Geschafft!' dach ick un verpuus mi. De Togfoart schull kott ween, denn möt ick noch mit en Bustransfer to'n „airport" un mit en Fleeger in't Paradies. De Tog schunkel ut den Bohnhoff rut un nohm Foahrt op.
Sinnig sök ick nu mien Afdeel mit den reserveerten Sitt. Jau, doar wör de all. Ick kiek in, ober all de Plätz weern besett, ok mien reserveerter Sitt annen Fenster.
De Mann, de dor sett, kreeg grode Oogen, as ick em beet, mien Sitt fri to moken. Ober doar wull he nix vun weeten.
„Dien Platz?" segg he mit en hintergründigen Ton, „dat is MIEN Platz."
„Sei möt sik irren. Doar steiht op mien Papier Platz 55a un dat is doch wull düssen Platz, oder?"
„Woll", segg he, nu ‘n lütt beeten perplex. He kramt in sien Manteltaschen un nestelt sien eegen Foahrschien rut. Jüst dacht ick bi mi: ‚nu schöht wi moal sehn', dor segg he all:
„Nu schöht wi moal sehn..."
„Sü", schreek he as mall, „doar künnt Sei dat sehn, doar steiht Nr. 55a!"
Riktig, dohr steiht dat swatt op witt: Nr. 55a.
„Förwiss har de den Platz tweemol reserveert", segg ick denn ok. He stiert op mien Koart, denn wedder op sien eegen. Un wenn he nog bit in alle Ewigkeit stiert, dat bleev Nr. 55a. Twüschendörch rumpelt de Tog wieder un de övrigen Lüüd inn Afdeel luert, wat dat wohl ward mit uss. Nu mööt wi blots weeten, wokeen toerst reserveert hett, un den hört de Sitt to.
De Mann op mien Platz leggt mi sien Hand opn Arm. „Nu wart Sei dat gewoahr", segg he mit een Stimm as wenn he mit en maladen Per snacken deit, „Nr. 55a. No Neunkirchen."

"Minsch, nu is allens kloar", röp ick, "Sei sitt in falschen Tog. Düsse Tog foahrt no Hamburg."
De anner Lüüd - so still se weesen warn - schrieken nu wie dull „Nee, nee, dat is nich richtig. Düsse Tog schall no Neunkirchen."
Ick heff nu markt, dat ick lütt beeten witt um de Näs ward. Minsch, villicht foahrt düsse Tog jo öwer Neunkirchen no Hamburg?
Se redet nu all dörnander un verkloart mi, dat düsse Tog blots no Neunkirchen geiht, nich no Hamburg.
Oh, vermaledeit noch eenmol, ick kunn dat nich lieden, düsse Rechthaberei und düsse Snackerei; un ick kunn dat op'n Dod nich lieden, in falschen Tog to sitten - mehr to stahn, so to seggen.
Ober dor stoh ick. Mang de Knie vunn soss Minschen, de alle in riktigen Tog setten,  blots ick nich. De sehn all so tofreeden un selbstgefälltig ut un meest föhl ick ok son lütt beeten Schodenfreude vun em. Ick stoh her as bestellt un nich afholt, mien Paradies fleiht un ick möt stohn bit an den letzten Dag. Minst to'n nästen Bahnhof, un de ligg an't End vunne Welt.