Jümmers to Eerdbeertied kreeg ik düsse groote Freid in mitt Hart, dorbi weer ick ers dree Johr, as ick dat beleevt heff. Dat is lang her un dat Huus, in dat ik domaals levt heff, is nu verhökert.

Ik drömel to'n letzten Maal dörch de truligen Kamern, de mi nu fremd waarn, dorüm dat de Meubel nu all wech sünd un all de Stuven düster un leer. Lütt beten Affal licht an de Kanten vunne Deel; Papier un anners wat. Bloot Affal, nümms wull den as Erinnerungstecken mitnehm.

Awer da kreeg ik en orange Papier mit mien Ogen to foten. Een lütten Stremel bloot. Mi dünkt, dat kann wichtig sien. Un ik bück mi un grabbel dat opp. Nan Glattstrieken seh ik bloot Wortfetzen, aber ik wusst glieks, wat dat wör.

In düsse Momang war dat lichter inne Stuv un de Sünn schien dörch de grimmeligen Finster. Ick wüss miteens wat ick lang vergeeten har.

***

Veel Weken harn wi luurt. Nu woar't so wiet. De Postbüdel har pingelt un ik Lütte mit miene dree Johren stah langsiet mien Tant Gerdi an de Butendöör vun eer Huus. Dor wer een orange Breef intrudelt. Mitmol weern alltohoop innt Huus opröört. In mien Oller wüss ick nech, worüm, awer ik föhl, dat se sick all as dull freit. Ick begreep soveel, dat een, den mien Tant Gerdi vun Harten leew har, rüch kamen schüll. Een, de ut eer Hart rieten wor, den för lange Tieden in Kriegsgefangenschaft weer.

Nu töven se. Dag om Dag. Opletzt kaam dor een Telegramm un nu warn se all mall. Mien Tant Gerdi, een ernsthaftig Fruu, grepp mi un smiet mi inne Luft, dreiht sick um un um un kreiht jümmers:

„De Hansi kummt!!!“ „Nu kummt de Hansi trüch!!!“ „De Hansi kummt no Huus!!“

Wokeen de Hansi wör, wuss ik nech.

Se ballert een grote Napp rünner. Denn licht dor tusend Schören upp de Deel. Nümms dröf sowat, Reedschop is düür. Oabers vun Dag dröf Tant Gerdi dat maaken. So dull freit se sik. Allens wor verdweer an düsse Dag. Wi hebbt keen riktig Mahltiet eeten un för mi stellt se een groten Napp Eerdbeeren vunn eegen Garten opp de Trepp na boben. Eenzig för mi.

Mien Tant Gerdi, de ik mien Leevdag nümms fulenzen seen heff, sitt op de Kökenbank un luurt dörch de Finsterschieven na buten, den Redder dwaars andere Siet vun de Dörpstraat un tövt. Den Padd schöll he kamen. Se tövt op een, den ik no nech wies warr, awer ik föhl jüst so ne Freid in min Hart as min Tant Gerdi.

Se töv bit ton Obend. To Bettgahnstied wor he jümmers no nech dor.

Bi't Fröhstück den annern Morgen sit dor een Frömm ann Disch, de seiht ganz gräsig ut. Spillerig un mitt swatte Schaddens um siene Oogen. Sien Kledasch wor so schietig as de ganze Minsch. Ik wor bang för em. Dor gev mi min Tant Gerdi wedder een Schöttel rükende zuckersööte Eerdbeeren un bavenan Slagrahm. Un se verklart mi, wokeen dor an'n Disch sitt. Eer leev Söhn, de wedder to Huus is un dat Töven nu een Enn har. De lange Gefangenschaft weer vorbi und nu könt wi wedder juchen und danzen un us frein.

***

Dat is all lang her un dat Huus in dat wi all de veelen Johren leevt hebt is nu leer un sütt trurig ut. De Landschaap buten hett sik bannig ümwannelt. Keen Redder mehr, keen Acker, nee Huus med nee Minschen dwaars andre Siet vun de fröhere Straat, de nech länger een Dörpstraat wer.

Min letzte Opgoov is den neen Huuseegner den Huussötel to egen geven. Dat is all. Un ik will em Dusel wünschen op Levenstied. Ik heff em een Korf Eerdbeeren mitbrookt – nee, nech vunn Tant Gerdis egen Garten, de is all bloot noch Gras un Blomen. Eerdbeeren, andere Orten un Gröönsaken sünd wech. Awer twischen grön Gras heff ick een Kleverveer funnen, den hev ick mitnohm.